ΗΠΑ: 100 μέρες Τραμπ, 100 χρόνια πίσω

    Η συμπλήρωση του διαστήματος των 100 ημερών, που συχνά θεωρείται περίοδος προσαρμογής για νέες κυβερνήσεις, βρίσκει τη χώρα σε μια πορεία ξέφρενης οπισθοδρόμησης, που λίγοι θα είχαν φανταστεί.

 

Κώστας Αργυρός

Για να μην υπάρχουν ψευδαισθήσεις. Οι φανατικοί «Τραμπιστές» δεν ενδιαφέρονται για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ+, των μεταναστών, την ισότητα των φύλων, την ελευθεροτυπία, την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης, τον διαχωρισμό των εξουσιών, την αυτονομία της επιστήμης και των Πανεπιστημίων. Αν ενδιαφέρονταν για όλα αυτά, τότε δεν θα είχαν ψηφίσει Τραμπ. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ δεν ήταν άγνωστο χαρτί. Πολλά από τα κατορθώματά του των πρώτων 100 ημερών της δεύτερης θητείας είχαν προαναγγελθεί.

Απλώς κανείς δεν πίστευε ότι θα τα υλοποιήσει με τόση σφοδρότητα και ταχύτητα. Αλλά το βουνό των προεδρικών διαταγμάτων και αποφάσεων από τις πρώτες κιόλας ώρες μετά την ορκωμοσία του, έπρεπε να έχει ταρακουνήσει ακόμα και τους πιο καλοπροαίρετους ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν οδοστρωτήρα, που κινείται με ταχύτητα μονοθέσιου της Φόρμουλας 1. Είναι λοιπόν δύσκολο να φανταστεί κανείς τι άλλο έπεται.

Δημοκρατία υπό απειλή

Όταν κατά τη διάρκεια του προεκλογικού αγώνα η αντίπαλός του Κάμαλα Χάρις είχε ερωτηθεί αν θεωρεί τον Τραμπ «φασίστα» είχε απαντήσει καταφατικά, κάτι που είχε ξενίσει πολλούς. Τώρα που κοκκινομάλης δισεκατομμυριούχος λες και έχει βαλθεί να αποδείξει του λόγου της το αληθές λίγοι τολμούν να ξεστομίσουν κάτι τέτοιο. Αλλά ολοένα περισσότεροι μιλούν για μια «δημοκρατία σε απειλή». Η χώρα μοιάζει να έχει μπει σε μια χρονομηχανή και να επιδιώκει να γυρίσει 100 (και βάλε) χρόνια πίσω, κάνοντας απλώς στάσεις στις πιο σκοτεινές στιγμές της ιστορίας της.

Αλλά είπαμε. Οι φανατικοί του Τραμπ δεν ασχολούνται με αυτό. Ο λόγος που οι μετρήσεις καταγράφουν πτώση της δημοφιλίας του είναι ότι η προσδοκία για υλοποίηση της υπόσχεσής του να δώσει «λεφτά στους φτωχούς» ξεφουσκώνει μαζί με τις προβλέψεις για άνοδο του πληθωρισμού, που θα κοστίσει μερικές χιλιάδες δολάρια ακριβώς για τους φτωχούς που τον πίστεψαν, λόγω ακατανόητων «οικονομικών» αποφάσεων, ντυμένων με έναν κίβδηλο «αμερικανισμό». 

 Το πρότυπο που βούλιαξε

Αυτό το δημοσκοπικό εύρημα δε λέει φυσικά κάτι για την ποιότητα της δημοκρατίας, σε μια χώρα που υποτίθεται ήταν το μεταπολεμικό πρότυπο μιας ρημαγμένης από τον εθνικισμό/ναζισμό Ευρώπης για ολόκληρες δεκαετίες, ένα πρότυπο που τώρα μοιάζει να βουλιάζει στο πιο βαθύ σημείο του Ατλαντικού. Γιατί όπως είπε στο δημοφιλές του podcast ο άλλοτε σύμβουλος του Μπαράκ Ομπάμα, Νταν Πφάιφερ: «Αν η αντίδρασή μας στην απέλαση ενός πατέρα σε ένα γκουλάγκ του εξωτερικού είναι απλώς επιχειρήματα που βασίζονται σε δημοσκοπήσεις σχετικά με τους δασμούς, τότε ποιοι είμαστε τελικά; Τι είναι αυτό που υποστηρίζουμε;». Ο Πφάιφερ αναφερόταν στην υπόθεση του 29χρονου Αμπρέγο Γκαρσία, που απελάθηκε στο Ελ Σαλβαδόρ, ενώ όλοι ήξεραν πού θα καταλήξει. Στα μπουντρούμια του δικτάτορα Ναγίμπ Μπουκέλε, που απλόχερα χρηματοδοτεί ο πολιτικός του φίλος Ντόναλντ Τραμπ για να του κάνει τις βρωμοδουλειές. Αρκεί η συμπαράσταση κάποιων Δημοκρατικών σε έναν νεαρό άνθρωπο που βρίσκεται αγκαλιά με το θάνατο;

Αλληλεγγύη στα λόγια εκδηλώθηκε και στη νεαρή Τουρκάλα Ρουμέισα Οζτούρκ που της αφαιρέθηκε η άδεια εισόδου και το δικαίωμα στο μεταπτυχιακό, αφού ένα επικριτικό σχόλιο για την πολιτική Νετανιάχου, ακόμα ενός «φίλου» του Τραμπ, αρκούσε για να την βαφτίσει τρομοκράτη. Αλλά έτσι κι αλλιώς ο τίτλος αποδίδεται πλέον εύκολα, σε όποιον τολμήσει να αντιμιλήσει, όπως οι διαδηλωτές κατά του Ίλον Μασκ επειδή στο περιθώριο των διαμαρτυριών τους κάποιοι έκαψαν Tesla. Οι πολιτικοί αντίπαλοι βαφτίζονται σε μια στιγμή «τρομοκράτες». 

Δεν επιλέγεις πάντα τις μάχες σου

Eίναι τόσα πολλά τα παραδείγματα της προσπάθειας να ξηλωθεί το κράτος δικαίου, να οικοδομηθεί ένα «καθεστώς», που δεν υπάρχει ανάγκη να αρχίσεις να τα απαριθμείς. «Η δημοκρατία πεθαίνει μέρα μεσημέρι» όπως έγραψε η γερμανική Die Zeit. Και είναι πράγματι υποκριτικό να προφητεύουν κάποιοι ότι ο Τραμπ θα πέσει εξαιτίας της αποτυχίας του στην οικονομία. Το δηλητήριο που έσπειρε όμως στην κοινωνία δεν είναι και τόσο σίγουρο ότι θα εξαφανιστεί από μόνο του.

Φυσικά και είναι αρκετοί αυτοί που τα βλέπουν και αναρωτιούνται πώς θα αντιδράσουν. Αλλά σε μια χώρα που είναι βαθιά διχασμένη εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία είναι παράδοξο να αναρωτιούνται ακόμα αν πρέπει να αντιδράσουν πιο δυναμικά και κυρίως πώς.

Ο προκάτοχός του Τραμπ, ο Τζο Μπάιντεν, χρειάστηκε κάπου 90 ημέρες για να ξεστομίσει την πρώτη κριτική του. Ίσως γιατί ξέρει ότι πίσω από την γέννηση ενός τέρατος υπάρχουν πάντα και οι ευθύνες εκείνων που δεν το είδαν να εκκολάπτεται. Όμως, όπως κατέληγε ο Πφάιφερ στο ήδη αναφερθέν σχόλιο του: «δεν μπορείς πάντα να επιλέγεις τις μάχες σου. Αυτή η μάχη για τη δημοκρατία και το κράτος 
δικαίου είναι απλώς πολύ σημαντική, οπότε πρέπει να αποδεχτούμε αυτή την πρόκληση».

πηγή: Deutsche Welle

__________________________________________

(*) O Κώστας Αργυρός είναι έλληνας δημοσιογράφος στην DW. Ασχολείται κυρίως με ευρωπαϊκά, πολιτικά και κοινωνικά θέματα.

Στο μυαλό του Ντόναλντ Τραμπ

    Δεν είναι απλό να επιχειρήσει να μπει κανείς στο μυαλό του Αμερικανού προέδρου, αλλά τουλάχιστον μπορεί να αποδειχθεί χρήσιμο να δεχτεί ως δεδομένο ότι είναι μάταιο να αναζητά λογική στις αποφάσεις του και, ακόμα περισσότερο, να ελπίζει σε λελογισμένες επόμενες αντιδράσεις του....

 Κώστας Αργυρός

Ο ατλαντισμός ως δόγμα, η τυφλή πίστη στην αγορά, το δέος απέναντι στη μοναδική υπερδύναμη, όλα αυτά κλονίζονται χάρις στον Αμερικανό πρόεδρο, που σκουντάει την Ευρώπη από τον καναπέ. Σχόλιο του Κώστα Αργυρού.

Το περασμένο Σάββατο η ελβετική «Neue Zürcher Zeitung» σε πρωτοσέλιδη ανάλυσή της αποφαινόταν ότι «η τρέλα στην πολιτική είναι κάτι το συνηθισμένο», αναφερόμενη στις αλλόκοτες αποφάσεις του Ντόναλντ Τραμπ, οι οποίες δεν αποτελούν σπάνια εξαίρεση. Γράφει χαρακτηριστικά ότι η πολιτική είναι παιχνίδι ανταλλαγής ανάμεσα στους κυβερνώντες και τους κυβερνώμενους και ο παραλογισμός μόνιμος συνοδός της πολιτικής, συχνά υπόσχεται μεγαλύτερα κέρδη από τη λογική. Aνέφερε και σχετικά παραδείγματα.

Αυτό μπορεί να μην είναι ακριβώς παρήγορο, αλλά ίσως να είναι μια καλή αφετηρία για να προσπαθήσουν οι αναστατωμένοι Ευρωπαίοι να βρουν έναν κοινό τρόπο αντιμετώπισης των κινήσεων και των προκλήσεων του Αμερικανού προέδρου.

Δεν είναι απλό να επιχειρήσει να μπει κανείς στο μυαλό του Αμερικανού προέδρου, αλλά τουλάχιστον μπορεί να αποδειχθεί χρήσιμο να δεχτεί ως δεδομένο ότι είναι μάταιο να αναζητά λογική στις αποφάσεις του και, ακόμα περισσότερο, να ελπίζει σε λελογισμένες επόμενες αντιδράσεις του. Ωστόσο, κάποια χρήσιμα συμπεράσματα μπορούν να εξαχθούν, ή μάλλον είναι ζωτικά αναγκαίο να υπάρξουν.

Ρήγμα στον διατλαντισμό

Οι περισσότεροι αναλυτές καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι ο Τραμπ βλέπει πλέον την Ευρώπη ως ανταγωνιστή, αν όχι και σαν εχθρό. Αυτό είναι ένα βαθύ ρήγμα στη λογική του διατλαντισμού, που θεωρείτο περίπου ως αξίωμα, ένα ακλόνητο δόγμα της μεταπολεμικής εποχής. Είναι μια κοσμογονική αλλαγή, που υποχρεώνει τις ηγεσίες της Ευρώπης να εγκαταλείψουν την τακτική να τρέχουν πάντα πίσω από αποφάσεις των ΗΠΑ. Η ΕΕ οφείλει πλέον να αναπτύξει μια δική της στρατηγική, που δεν θα έχει ως πρώτο μέλημα να ευχαριστήσει τον Θείο Σαμ, φοβούμενη την οργή του.

Η ελίτ της Ευρώπης έκανε το λάθος να αγνοήσει τα σημάδια που έστειλε η εισβολή στο Καπιτώλιο τον Ιανουάριο του 2021, όταν ξεκίνησε μέσα στις ίδιες τις ΗΠΑ μια συζήτηση που μιλούσε για μια εξαιρετικά πολωμένη αμερικανική κοινωνία στα πρόθυρα ενός ιδιότυπου εμφυλίου πολέμου. Πόσο ατράνταχτος και αξιόπιστος μπορεί να είναι ένας τέτοιος σύμμαχος;

Η ΕΕ ακολούθησε τις επιλογές Μπάιντεν στο Ουκρανικό και τώρα βρίσκεται ξεκρέμαστη. Θεώρησε ευλογία και για την ίδια τα τεράστια «πακέτα» 4 τρισεκατομμυρίων στήριξης της αμερικανικής οικονομίας του Τζο Μπάιντεν για υποδομές, καθαρή ενέργεια και εγχώρια μεταποίηση. Όμως και αυτά, σε τελευταία ανάλυση, δεν ήταν παρά μια επιλογή σε πνεύμα προστατευτισμού.

Και όποιος θεωρεί ότι ο ατλαντισμός «χωρίς πώς και γιατί» και η ρωσοφοβία αρκούν ως συγκολλητική ουσία για ένα μακρόπνοο ευρωπαϊκό σχέδιο δυσκολεύεται ήδη να πείσει και τους υπόλοιπους για την πεποίθησή του.

Μια αυτοκρατορία σε παρακμή;

Αυτός ο πακτωλός χρημάτων δεν αντέστρεψε πάντως το κλίμα στην αμερικανική κοινωνία, ούτε αναχαίτισε την τεράστια διόγκωση της λαϊκής δυσαρέσκειας που χάρισε μια σαρωτική νίκη στον Τραμπ. Αν θέλει να δει κανείς ψύχραιμα πίσω από αυτές τις κινήσεις, αν προσπαθήσει να εξηγήσει τις παρορμητικές και αντικρουόμενες αποφάσεις του Τραμπ, ίσως να καταλήξει ότι δεν είναι παρά ένα δείγμα πανικού απέναντι σε μια κατάσταση που θα μπορούσε να ερμηνευθεί και ως δείγμα παρακμής μιας οικονομίας με τεράστια δομικά προβλήματα.

Ούτε οι Ρεπουμπλικάνοι, ούτε οι Δημοκρατικοί δείχνουν να έχουν κάποια μαγική λύση απέναντι σε αυτή τη φθίνουσα πορεία και βλέπουν ως διέξοδο έναν πόλεμο μέχρις εσχάτων απέναντι στην απειλητικά ανερχόμενη Κίνα. Αυτό είναι το επόμενο μεγάλο δίλημμα για τους Ευρωπαίους, που καλούνται να αποφασίσουν αν θα ακολουθήσουν τις ΗΠΑ σε αυτή τη συγκρουσιακή πορεία ή αν είναι σε θέση να χαράξουν μια αυτόνομη πορεία, που θα μπορούσε να έχει και έναν χαρακτήρα «κυανόκρανου» σε αυτόν τον εμπορικό πόλεμο. Προς το παρόν και αυτοί αντιδρούν σπασμωδικά και αμήχανα. Αλλά απλώς αντιδρούν. Δεν δρουν.

Ο μύθος του επιχειρηματία πολιτικού

Υπάρχει μια ακόμα εξαιρετικά ευαίσθητη λεπτομέρεια που αξίζει να δουν οι Ευρωπαίοι. Όπως σημείωνε και η Ουλρίκε Χέρμαν, «μπαρουτοκαπνισμένη» Γερμανίδα οικονομική συντάκτρια στο τελευταίο τεύχος της Le Monde Diplomatique, «μέσα σε τρεις μόνο μήνες κατέρρευσε η ψευδαίσθηση ότι οι υπερπλούσιοι γνωρίζουν πώς λειτουργεί η οικονομία».

Συνολικά, στις μέρες μας προβάλλεται συχνά η άποψη από νεοφιλελεύθερους πολιτικούς -και όχι μόνο- ότι οι επιχειρηματίες ξέρουν πώς να τρέξουν μια οικονομία, όπως μια επιχείρηση. Αποδεικνύεται ότι αυτό που ξέρουν επιχειρηματίες, όπως ο Τραμπ, είναι πώς να επηρεάζουν την πολιτική προς δικό τους όφελος. Οι κρατικές παρεμβάσεις μοιάζουν στα μάτια τους πολύ αποτελεσματικότερες από το «αόρατο χέρι της αγοράς». Απλώς ο Αμερικανός πρόεδρος επιχειρεί να… εξελίξει τον παρεμβατισμό με έναν χοντροκομμένο, χυδαίο τρόπο.

Ωστόσο, πολιτικοί όπως ο Φρίντριχ Μερτς, που αρέσκεται να προβάλλει το πέρασμά του από τον χώρο της οικονομίας ως σημαντικό προσόν και ίσως και ως το κλειδί για να καταφέρει να βρει κοινή γλώσσα με τον Τραμπ, θα έκανε καλά να αφήσει στην άκρη τέτοιου είδους επιχειρήματα, αλλά και προφητείες, που μπορεί αύριο να γυρίσουν εναντίον του.

πηγή: Deutsche Welle

__________________________________________

O Κώστας Αργυρός  είναι δημοσιογράφος στην DW. Ασχολείται κυρίως με ευρωπαϊκά, πολιτικά και κοινωνικά θέματα.

Στρουθοκαμηλισμός α λα γαλλικά

     Η αναστάτωση από τη θριαμβευτική επικράτηση του Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ, αλλά και από την κυβερνητική κρίση στη Γερμανία έχει αποστρέψει τους προβολείς της δημοσιότητας από τον άλλο μεγάλο ασθενή της Ευρωζώνης, τη Γαλλία...

 

Κώστας Αργυρός (*)

Ο Εμμανουέλ Μακρόν προσποιείται ότι δεν βλέπει τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει η Γαλλία, ελπίζει στην επιείκεια των Βρυξελλών και σε ένα «θαύμα» για να εγκριθεί ο προϋπολογισμός του 2025.

Η αναστάτωση από τη θριαμβευτική επικράτηση του Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ, αλλά και από την κυβερνητική κρίση στη Γερμανία έχει αποστρέψει τους προβολείς της δημοσιότητας από τον άλλο μεγάλο ασθενή της Ευρωζώνης. Η Γαλλία είναι όμως πάντα ένα καζάνι που βράζει, μετά την επιβολή από τον Εμμανουέλ Μακρόν μιας κυβέρνησης που σε καμιά περίπτωση δεν ανταποκρίνεται στο αποτέλεσμα των τελευταίων εκλογών, αλλά κυρίως ούτε στις κυρίαρχες τάσεις της κοινής γνώμης.

Οι αγορές ανησυχούν, οι πολίτες γκρινιάζουν

Δεν μπορεί να αγνοεί κανείς την υποβάθμιση της οικονομίας της χώρας από τους διεθνείς οίκους, ούτε και την κίτρινη κάρτα της Κομισιόν για το υψηλό έλλειμμα, που θα κυμανθεί στο 6%, δεύτερο υψηλότερο στην Ευρωζώνη πίσω από την Ιταλία, που έτσι και αλλιώς αποτελεί το άλλο «άτακτο» παιδί της ΕΕ σε ό,τι αφορά τη δημοσιονομική της «συμπεριφορά».

Ο πρωθυπουργός της χώρας Μισέλ Μπαρνιέ έχει παρουσιάσει έναν προϋπολογισμό που είναι πλημμυρισμένος από υποσχέσεις, προβλέποντας περικοπές εξόδων της τάξης περίπου 41 δισεκατομμυρίων ευρώ και αύξηση των φορολογικών εσόδων κατά άλλα 20 δισ. Οι ψύχραιμοι παρατηρητές αναρωτιούνται όμως αν κατ' αρχάς θα μπορέσει να εγκριθεί από τη Βουλή, αλλά ακόμα και αν συμβεί αυτό, αν θα μπορέσει να υλοποιηθεί, αφού πολλά από όσα αναφέρει μοιάζουν στηριγμένα σε μια άλλη εικονική πραγματικότητα. Πάντως ούτε η Αριστερά, ούτε η ακροδεξιά της Λεπέν δείχνουν διάθεση να συναινέσουν σε τόσο μεγάλες περικοπές εν μέσω μιας ευρύτερης λαϊκής δυσθυμίας. Και οίκοι του εξωτερικού αφήνουν υπόνοιες και για περαιτέρω υποβαθμίσεις της γαλλικής οικονομίας.

Εμμανουέλ ο ανέμελος

Ο ίδιος ο Μακρόν μοιάζει να ζει σε μια φούσκα δείχνοντας να μην ανησυχεί για όλα αυτά και αφήνοντας κατά καιρούς να εννοηθεί ότι ποντάρει τόσο στη βοήθεια της Γαλλίδας Κριστίν Λαγκάρντ, επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, αλλά και στο γεγονός ότι η νέα Κομισιόν δεν θα θελήσει για πολιτικούς λόγους να έρθει σε σύγκρουση με τη χώρα του, ειδικά τώρα που η Γερμανία δείχνει να παραπαίει. Η «ανεμελιά» του Μακρόνφαίνεται να εκπορεύεται από την πίστη στον άγραφο κανόνα, που είχε διατυπώσει κάποτε ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ: «Όσο και να παρεκκλίνει η Γαλλία κανείς δεν θα στραφεί εναντίον της επειδή ακριβώς είναι η Γαλλία».

Είναι χαρακτηριστικό το δηκτικό σχόλιο της Neue Zürcher Zeitung, που σημείωνε ότι «ακόμα και μετριοπαθή μεσοαστικά στρώματα καταλαβαίνουν ότι το διαφημιστικό ταλέντο του προέδρου περιορίζεται πρωτίστως στη δική του προσωπική σκηνοθεσία».

Πολλοί για παράδειγμα αναρωτιούνται από που θα μπορούσαν να βρεθούν τα πρόσθετα δισεκατομμύρια, που θα απαιτούσε μια υλοποίηση των μεγαλόπνοων σχεδίων του ενοίκου των Ηλυσίων Πεδίων και επίδοξου «μεταρρυθμιστή της Ευρώπης» περί ενίσχυσης της στρατιωτικής συνεργασίας της ΕΕ ή ακόμα και της αποστολής δυνάμεων στην Ουκρανία, που εκτός από πολιτικό θα είχε και τεράστιο οικονομικό κόστος.

Οι τραπεζίτες χτυπούν καμπανάκια

Συστηματικά ο πρόεδρος της Κεντρικής Τράπεζας της Γαλλίας Βιλερουά ντε Γκαλό, ο οποίος λειτουργεί και ως ένα είδος διαμεσολαβητή ανάμεσα στην ΕΚΤ και τις Βρυξέλλες ,δεν σταματά να προειδοποιεί για τους κινδύνους που έρχονται για τις ευρωπαϊκές οικονομίες και να ζητά από τους Γάλλους «να σφίξουν το ζωνάρι», κάτι που ούτε στην κοινή γνώμη αρέσει να το ακούει, ούτε στους κυβερνώντες να το ξεστομίζουν. Ειδικά όταν η πλειοψηφία τους κρέμεται από μια κλωστή.

Ο ντε Γκαλό είχε προειδοποιήσει και στο παρελθόν για λανθασμένες επιλογές της οικονομικής πολιτικής και πολλοί ουδέτεροι αναλυτές θεωρούν ότι η Γαλλία πληρώνει σήμερα τις άστοχες κινήσεις του πρώην υπουργού Οικονομικών Μπρούνο Λεμέρ, ο οποίος πάντως επίσης χρεώνεται στον κύριο Μακρόν. Ο τελευταίος μοιάζει απλώς να προσπαθεί να κερδίσει χρόνο, πριν από την επόμενη κρίση με μια κοινωνία εχθρική απέναντί του και μια κυβέρνηση με πρόσωπα από το κάτω ράφι της πολιτικής αγοράς, που δεν διαθέτουν ούτε το κύρος, ούτε την πυγμή για να εξηγήσουν και να εφαρμόσουν αν χρειαστεί ακόμα και αντιδημοφιλή μέτρα.

Η 19η Νοεμβρίου αναμένεται με αγωνία, αφού τότε είναι προγραμματισμένη η τελική ψηφοφορία επί του νομοσχεδίου για τα οικονομικά του 2025, το οποίο θα αποσταλεί στη Γερουσία για εξέταση, με τη διαδικασία να ολοκληρώνεται έως τις 21 Δεκεμβρίου, τη συνταγματική προθεσμία. Τα Χριστούγεννα μπορεί να αποδειχτούν πολύ θερμά στο Παρίσι.

πηγή: dw.com 

___________________________________________

(*) Ο Κώστας Αργυρός είναι δημοσιογράφος στην DW. Ασχολείται κυρίως με ευρωπαϊκά, πολιτικά και κοινωνικά θέματα.

Κομισιόν φον ντερ Λάιεν: 2.0: Ίδια γεύση;

     Παρά την αλλαγή συσχετισμών στην Ευρώπη, η νέα Κομισιόν θα μοιάζει σε πολλά με την προηγούμενη και σε επίπεδο ηγεσίας, αλλά και σε επίπεδο λειτουργίας και αποφάσεων.

Κώστας Αργυρός *

Ο μηχανισμός των Βρυξελλών δεν συμπαθεί τις εκπλήξεις. Όσοι νόμιζαν κάτι διαφορετικό πρέπει να το κατάλαβαν μετά την ανακοίνωση των εκλεκτών για τα ανώτατα αξιώματα της ΕΕ. Έχουμε Επιτροπή Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν πάλι, VDL 2.0. Είναι θεμιτό να αναρωτηθεί κανείς για τη σημασία αυτής της απόφασης με βάση τις εμπειρίες της περασμένης πενταετίας, αλλά και την αλλαγή συσχετισμών μετά τις ευρωεκλογές.

Ο φόβος των διαρροών

Το πρώτο ερώτημα είναι πρακτικού χαρακτήρα. Θα ψηφίσουν όλοι οι ευρωβουλευτές των τριών ομάδων, που συμφώνησαν στο νέο-παλιό σχήμα υπέρ της λύσης αυτής; Συντηρητικοί (ΕΛΚ), Σοσιαλδημοκράτες (S&D) και Φιλελεύθεροι (Renew) διαθέτουν συνολικά 399 έδρες. Ο αριθμός αυτός είναι σαφώς πάνω από τις αναγκαίες 361 έδρες για μια πλειοψηφία, αλλά υπάρχουν φόβοι ότι δεν θα ψηφίσουν όλοι οι ευρωβουλευτές «μονοκούκι». Mια οριακή πλειοψηφία, θα είναι ένα πολιτικό πλήγμα για το κύρος της νέας προέδρου και θα προϊδεάσει για δυσκολίες σε μελλοντικές κρίσιμες ψηφοφορίες.

Η οργή των Συντηρητικών

Το δεύτερο πρόβλημα έχει να κάνει με τις αναμενόμενες αντιδράσεις των πιο συντηρητικών δυνάμεων, που θεωρούν ότι με τη «συμφωνία των τριών» αγνοήθηκε ουσιαστικά η βούληση των ψηφοφόρων, που έκαναν τρίτη δύναμη στο ευρωκοινοβούλιοτους Συντηρητικούς και Μεταρρυθμιστές (ECR). Η δυσφορία της Τζόρτζια Μελόνι, Ιταλίδας πρωθυπουργού και ηγετικής φυσιογνωμίας πλέον αυτής της ανερχόμενης ομάδας, για τον αποκλεισμό της από τις διαπραγματεύσεις μπορεί να εκφραστεί μελλοντικά με διάφορους τρόπους. Άλλωστε η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο.

Και υπάρχει πάντα ο Βίκτορ Όρμπαν, πρωθυπουργός της Ουγγαρίας, μη εγγεγραμμένος σε ομάδα, που τονίζει σε κάθε ευκαιρία ότι οι μεγάλοι της ΕΕ δεν πήραν το μήνυμα των εκλογών και ουσιαστικά αδιαφορούν για τα νέα δεδομένα. Η «προϊστορία» του γεννά την υποψία ότι και στο μέλλον ίσως να μπλοκάρει αποφάσεις, για τις οποίες θα απαιτείται ομοφωνία.
Τα αναπάντητα ερωτήματα

Υπάρχει όμως και η ουσία. Η πρώτη πενταετία της VDL χαρακτηρίστηκε από σκιές, που προκάλεσαν παρεμβάσεις όχι μόνο από ΜΚΟ, αλλά και από την ίδια την Ευρωπαία Συνήγορο του Πολίτη, Έμιλυ Ο' Ράιλυ. Η ιστορία με τα SMS για τα εμβόλια, οι βιαστικές πρωτοβουλίες για συμφωνίες με τις ΗΠΑ για το υγροποιημένο φυσικό αέριο, η αδιαφάνεια σε ζητήματα διοχέτευσης των πόρων του Ταμείου Ανάκαμψης, αναπάντητα ερωτήματα για σχέσεις Επιτρόπων με χώρες του Κόλπου. Δεν ήταν η πιο διαφανής Κομισιόν αυτή καθώς η VDL δεξιοτεχνικά εκμεταλλεύτηκε το έκτακτο των περιστάσεων.

Σε τελική ανάλυση στη διάρκεια της θητείας της η ακροδεξιά δυνάμωσε σε ολόκληρη την Ευρώπη, η ακρίβεια χτύπησε εκατομμύρια πολίτες, η εσωστρέφεια έδειξε να παίρνει το πάνω χέρι σε μια σειρά από χώρες. Τι θα κάνει τώρα διαφορετικό για να φρενάρει αυτά τα φαινόμενα;

Αμφιβολίες υπάρχουν τέλος και για τη «βαρύτητα» της νέας εκπροσώπου για θέματα εξωτερικής πολιτικής, της Εσθονής Κάγια Κάλλας, σε μια περίοδο που σταθερά αποκαλύπτεται η αδυναμία της ΕΕ να παρέμβει ενιαία και ουσιαστικά σε κρίσεις, όπως οι δύο πόλεμοι που συνεχίζονται.

Ευχαριστημένη θα πρέπει να είναι πάντως η VDL από το γεγονός ότι ξεφορτώθηκε τον Σαρλ Μισέλ από την προεδρία του Συμβουλίου. Η σχέση τους κυριαρχήθηκε από τρικλοποδιές και μαχαιρώματα. Ο Πορτογάλος Αντόνιο Κόστα είναι εκ φύσεως μετριοπαθής και όλοι ελπίζουν ότι δεν θα βρίσκεται σε μόνιμη «εμπόλεμη κατάσταση» με την Κομισιόν, όπως συνέβαινε με τον Βέλγο προκάτοχό του.

πηγή: Deutsche Welle

_____________________________________________________________

* O Κώστας Αργυρός είναι Δημοσιογράφος στην DW. Ασχολείται κυρίως με ευρωπαϊκά, πολιτικά και κοινωνικά θέματα.

Μια προοδευτική πλειοψηφία στο Βερολίνο;

Στην ουσία αυτό που ξαφνικά μοιάζει να μην είναι απίθανο είναι η προοπτική να προκύψει μετά τις 26 Σεπτεμβρίου μια «αριστερή» πλειοψηφία στο νέο κοινοβούλιο από το SPD, τους Πράσινους και την die Linke (Η Αριστερά).

Κώστας Αργυρός*

Το σενάριο να προκύψει στις εκλογές μια πλειοψηφία SPD, Πράσινων και die Linke δεν είναι πια ουτοπικό, αν φυσικά το «κυνηγήσουν» και οι τρεις.

Τελικά ακόμα ένας Αύγουστος διέψευσε την περιβόητη ρήση περί μη ύπαρξης ειδήσεων τον μήνα αυτό της ανάπαυλας. Αυτό που σίγουρα ισχύει είναι ότι λόγω ραστώνης κάποιες ειδήσεις χάνονται ή απλά δεν τυγχάνουν της προσοχής που θα τους άξιζε. Μια τέτοια είδηση είναι και αυτή που έχει να κάνει με την αλλαγή του πολιτικού κλίματος στη Γερμανία. Η κατρακύλα της Χριστιανοδημοκρατίας φαίνεται να μην μπορεί να σταματήσει, όπως αποδεικνύει και η εσπευσμένη ενεργοποίηση του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο οποίος θα είναι και πάλι υποψήφιος μετά από 48 (!) χρόνια βουλευτικής θητείας, κάτι που αποτελεί ήδη ένα ρεκόρ που δύσκολα θα σπάσει. Ο σημερινός πρόεδρος του Μπούντεσταγκ αναγκάστηκε λοιπόν να ριχτεί στη μάχη υποστήριξης του υποψήφιου του κόμματός του Αρμιν Λάσετ, ο οποίος πέφτει από τη μια γκάφα στην άλλη και τον οποίο ακόμα και τώρα, στην τελική ευθεία των εκλογών, το 70% των ψηφοφόρων της Χριστιανοδημοκρατίας θα προτιμούσε να τον δει να αντικαθίσταται από κάποιον άλλον.

Έχουμε ξαναγράψει βεβαίως ότι το πρόβλημα της συγκεκριμένης παράταξης δεν είναι απλώς θέμα προσώπων, αλλά και ιδεολογίας. Ωστόσο σε κάθε περίπτωση το να διαδέχεσαι την Ανγκέλα Μέρκελ δεν είναι εύκολη υπόθεση. Και ο Λάσετ αποδεικνύεται μάλλον πολύ «ελαφρύς» για τη βαριά φανέλα...

Η είδηση επί της ουσίας είναι ότι με την επιλογή ενός υποψηφίου που θεωρείται «λίγος» δεν φούσκωσαν μόνο τα πανιά του σοσιαλδημοκράτη υποψήφιου καγκελάριου, Ολαφ Σολτς, ο οποίος σταθερά πλέον διεκδικεί στις δημοσκοπήσεις ένα ποσοστό πολύ καλύτερο από εκείνο του 2017 και ακόμα και την πρώτη θέση. Στην ουσία αυτό που ξαφνικά μοιάζει να μην είναι απίθανο είναι η προοπτική να προκύψει μετά τις 26 Σεπτεμβρίου μια «αριστερή» πλειοψηφία στο νέο κοινοβούλιο από το SPD, τους Πράσινους και την die Linke (Η Αριστερά). Σε μια σειρά από δημοσκοπήσεις τα τρία αυτά κόμματα φαίνεται να αγγίζουν ένα ποσοστό της τάξης του 50%. Φυσικά οι δημοσκοπήσεις είναι μια εικόνα της στιγμής και απομένουν ακόμα τέσσερεις εβδομάδες, στις οποίες πολλά μπορούν να συμβούν.

Ωστόσο με δεδομένη την φθορά της κυβέρνησης, που και στην περίπτωση του Αφγανιστάν αποδείχτηκε ότι έκανε σοβαρά λάθη, τα οποία σε μεγάλο βαθμό χρεώνονται οι συντηρητικοί υπουργοί Εσωτερικών και Αμυνας τίποτα δεν θα πρέπει πλέον να αποκλειστεί.

Το ερώτημα είναι άλλο και ακόμα παραμένει αναπάντητο. Θέλουν τα τρια κόμματα που θεωρητικά βρίσκονται όλα αριστερότερα της Χριστιανοδημοκρατίας να δουλέψουν προς μια τέτοια κατεύθυνση; Θέλουν δηλαδή να υποστηρίξουν μια τέτοια «νέα πλειοψηφία» ή τελικά οι εκατέρωθεν εμμονές και παραδοσιακές φοβίες θα κυριαρχήσουν και ο ανταγωνισμός μεταξύ τους θα αποδειχτεί ισχυρότερο κίνητρο από την προοπτική μιας πολιτικής αλλαγής;

Οπως έγραφε η αριστερή «tageszeitung» η επιλογή του Λάσετ και οι εσωτερικές φαγωμάρες της Κεντροδεξιάς αποτελούν το καλύτερο δώρο για την αριστερά γενικώς. Είναι στο χέρι της να «ξεδιπλώσει» το πακέτο και να το αξιοποιήσει όσο μπορεί καλύτερα. Η εμπειρία λέει ότι τόσο οι Σοσιαλδημοκράτες όσο και οι Πράσινοι μπορεί στο τέλος να φοβηθούν να κάνουν ένα τέτοιο βήμα. Οι πρώτοι λόγω παραδοσιακού συντηρητισμού, οι δεύτεροι γιατί θα βασανίζονται από τη διάψευση του σύντομου μάλλον ονείρου μιας πράσινης καγκελαρίου. Και η die Linke δεν έχει δυστυχώς τη δυναμική που θα χρειαζόταν για να τους πιέσει περισσότερο προς μια πιο προοδευτική κατεύθυνση. Αλλά το σενάριο φαντάζει εφικτό σήμερα, τουλάχιστον αριθμητικά. Συνεπώς έχει κανείς το δικαίωμα να το υπενθυμίζει στους εν δυνάμει πρωταγωνιστές. Προσθέτοντας ότι μια τέτοια αναζωογόνηση του πολιτικού τοπίου θα ήταν τελικά μια σημαντική υπηρεσία για τους πολίτες, όχι μόνο της Γερμανίας, αλλά και της υπόλοιπης Ευρώπης.

_________________________________________

*Ο Κώστας Αργυρός είναι δημοσιογράφος, με μεγάλη προϋπηρεσία στην ΕΡΤ , ως παρουσιαστής, σεναριογράφος και παραγωγός σειράς ντοκιμαντέρ. Σήμερα αρθρογραφεί σε εφημερίδες, περιοδικά και ιστοσελίδες.

epohi.gr

Αντιπολίτευση Εθνικής Σωτηρίας

Η παρουσίαση μιας αντιπολιτευτικής πρότασης, που δεν θα «διαπιστώνει» απλώς, αλλά θα είναι συνολική, στοιχειοθετημένη και θα στοχεύει να «αφυπνίσει» την κοινωνία αποκτά πλέον επείγοντα χαρακτήρα. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί χωρίς υπερβολή υπόθεση «εθνικής σωτηρίας»

 

 

Κώστας Αργυρός*

Ομολογώ ότι την Τετάρτη για πρώτη φορά ως δημοσιογράφος αισθάνθηκα τόσο σοκαρισμένος από το θέαμα, που δεν ήθελα καν να γράψω. Σχεδόν ντράπηκα που το είδα... Αλλά πάλι, πώς να αφήσεις ασχολίαστο αυτό το χωρίς προηγούμενο παρατράγουδο. Είδαμε όλοι ένα πρωθυπουργό, που χρειάστηκε λίγες μόνο ώρες για να ταξιδέψει από την χαμογελαστή αυταρέσκεια στην βερμπαλιστική αλλοφροσύνη, επιτιθέμενος πια όχι μόνο στην αντιπολίτευση, αλλά σε ολόκληρη την κοινωνία.

Χλεύασε τους καμένους πολίτες, κώφευσε σε κάθε κριτική ή πρόταση της αντιπολίτευσης, ειρωνεύτηκε, φώναξε, απαξίωσε, πρόσβαλε, «ξέθαψε» πάλι τα πτώματα από το Μάτι, έφτυσε στα μούτρα την κοινωνία, λέγοντας της στην ουσία «αυτοί είμαστε και σε όποιον αρέσουμε». Και αν θέλετε να αισθάνεστε πιο ασφαλείς υπάρχουν και οι «ιδιώτες». Σε καμιά χώρα της Ευρώπης δεν θα μπορούσε να σταθεί πρωθυπουργός μετά από μια τέτοια «εμφάνιση». Aκόμα και οι «συνήθεις ύποπτοι», όπως ο Ορμπαν, θα ήταν μάλλον πιο συγκρατημένοι.

Το ζήτημα δεν είναι προσωπικό. Δεν ήταν ένα απλό παρατράγουδο. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης εκπροσώπησε χθες με τον καλύτερο τρόπο ένα χυδαίο, ολοκληρωτικό νεοφιλελευθερισμό, που δεν έχει πλέον την ανάγκη να τηρεί καν τα προσχήματα, ότι «νοιάζεται» για τους πολίτες. Μια εξουσία που νοιώθει τόσο ασφαλής από τη στήριξη συγκεκριμένων συμφερόντων, που έχει βρει εδώ και μήνες την εύκολη λύση να «εγκαλεί» άλλους για κάθε δικό της λάθος. Απλώς τώρα φανερώθηκε ότι από την αφήγηση της «ατομικής ευθύνης» μέχρι την προτροπή για «ιδιωτική ασφάλιση» ήταν τελικά μερικές εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα δρόμος. Και ως γνωστόν οι... φωτιές μπορούν να κινηθούν με μεγάλη ταχύτητα.

Αυτό που θα πρέπει να μας αφυπνίσει είναι το ερώτημα «τι άλλο σχεδιάζει αυτή η κυβέρνηση»; Τι άλλο μπορεί να «κάψει»; Μια κυβέρνηση που αντιμετωπίζει εχθρικά οποιοδήποτε κομμάτι της κοινωνίας δεν σκύβει υπάκουα το κεφάλι στις διαταγές της και εκμεταλλεύεται τις κρίσεις που η ίδια δημιουργεί ή διογκώνει ως ευκαιρίες για περισσότερες «δουλειές» με «φίλους».

Παρατηρούμε εδώ και μήνες το ξεχείλωμα στις ερμηνείες του Συντάγματος, τον αυταρχισμό ως μέθοδο διακυβέρνησης και τις «ιδιωτικοποιήσεις» ως μοναδικό οικονομικό πρόγραμμα για την επίτευξη μιας υποτιθέμενης ανάπτυξης, που όλο μας στήνει στα ραντεβού της.

Ολα αυτά κρυμμένα πίσω από πολύ lifestyle, ψευδοφιλελεύθερα ευφυολογήματα «πανεπιστημόνων» συμβούλων και συστηματική αποσιώπηση άβολων συμβάντων από τα κυρίαρχα ΜΜΕ. Αλλά οι φλόγες ψήλωσαν τόσο, που δεν μπορούσαν να κουκουλωθούν. Οπως δεν θα μπορούν να περάσουν στα ψιλά αύριο τα «μαύρα» σκληρά νούμερα, μάρτυρες αποτυχίας στη διαχείριση της πανδημίας.

Ο πρωθυπουργός μας έδωσε στη Βουλή μια γεύση για το τι μπορεί να σαρώσει αν βρεθεί «ανεξέλεγκτος». Κυρίως όμως επιβεβαίωσε ότι το όνειρο του είναι ακριβώς αυτό. Να βρίσκεται «εκτός ελέγχου». Το ύφος του είναι δηλωτικό τόσο του τρόπου σκέψης του, όσο και των προθέσεων του.

Δε μπορεί κανείς να κάνει ότι δεν κατάλαβε. Η παρουσίαση μιας αντιπολιτευτικής πρότασης, που δεν θα «διαπιστώνει» απλώς, αλλά θα είναι συνολική, στοιχειοθετημένη και θα στοχεύει να «αφυπνίσει» την κοινωνία αποκτά πλέον επείγοντα χαρακτήρα. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί χωρίς υπερβολή υπόθεση «εθνικής σωτηρίας». Διαφορετικά μας περιμένουν κι άλλες τέτοιες ντροπιαστικές «παραστάσεις» σαν αυτή της Τετάρτης.

__________________________________________

*Ο Κώστας Αργυρός είναι δημοσιογράφος, με μεγάλη προϋπηρεσία στην ΕΡΤ , ως παρουσιαστής, σεναριογράφος και παραγωγός σειράς ντοκιμαντέρ. Σήμερα αρθρογραφεί σε εφημερίδες, περιοδικά και ιστοσελίδες.

πηγή: epohi.gr